We zijn enkel vriendelijk tegen mensen die we kennen. Als we iemand tegenkomen in de supermarkt die we kennen, zullen we vriendelijk zijn en even een babbeltje slaan. Maar vriendelijk zijn tegen vreemden? Waarom zouden we? Als ik naar de winkel ga zie ik veel mensen rondlopen met een gezicht tot op de grond. Misschien is dit hun bedoeling niet en kijken ze gewoon zo, maar veel mensen kunnen gewoon niet lachen. De woorden ‘alsjeblieft’ en ‘dankjewel’ staan ook niet in het woordenboek van sommigen.
Van zodra ik kijk naar iemand, ook mensen die ik niet ken,
ben ik vriendelijk en lach of knik ik eens. Zowel in de winkel, bioscoop, als
ik naar een concert ga, de bus neem of gewoon op straat. Het kost niet veel
moeite en die persoon vindt dat waarschijnlijk wel leuk dat je vriendelijk
bent.
Maar vooral de gehaastheid vind ik een belangrijk kenmerk van
onze samenleving. De dingen die iemand doet moeten voortdurend snel gaan want
dit staat gelijk aan vooruitgang. Velen hebben minder en minder tijd. Zowel
voor hun gezin als voor zichzelf.
Ik begrijp niet dat sommige mensen eigenlijk zo kalm en traag kunnen zijn als ze iets doen. Toen ik kassierster was in een kledingwinkel, probeerde ik mijn werk altijd zo vlug mogelijk te doen. Ik vind het niet leuk dat ik lang moet staan wachten, dus dan wil ik niet dat andere mensen lang moeten wachten. Vanaf als er een stuk of vijf mensen voor mijn kassa stonden, begon ik mij al op te jagen. En dan begon ik nog een beetje sneller te werken en/of riep ik iemand voor de tweede kassa.
Maar toch ben ik ook een beetje jaloers op mensen die zo kalm kunnen zijn. Ik wilde dat ik ook zo was. Soms probeer ik daar toch wel op te letten en probeer ik mij rustig te houden, maar voor ik het weet ben ik mij al aan het opjagen in mijn binnenste. Ik doe dit eigenlijk deels onbewust. Ik ben gewoon zo.
Bij veel mensen glipt zo het leven eigenlijk aan hen voorbij. We moeten genieten van onze tijd en meer stilstaan bij de dingen die we doen en ervan genieten. Soms moet er eerst iets gebeuren in die persoon zijn leven vooraleer hij of zij gaat inzien dat het ook anders kan. Bijvoorbeeld een overlijden van een familielid. Zo gaat de omgeving gaan nadenken over zijn of haar eigen leven.
Sommigen moeten meer tijd nemen voor hun kinderen, hun gezin. Als ze thuiskomen van het werk, moeten ze dit werk achter hen laten. Maar voor velen is dit niet mogelijk. En dit beseffen ze pas als het te laat is…
Maar vooral de gehaastheid vind ik een belangrijk kenmerk van
onze samenleving. De dingen die iemand doet moeten voortdurend snel gaan want
dit staat gelijk aan vooruitgang. Velen hebben minder en minder tijd. Zowel
voor hun gezin als voor zichzelf.
Ikzelf ben ook altijd gehaast, alles wat ik doe moet snel
gaan. En ik haat het dan ook als ik even moet wachten. Als ik bijvoorbeeld
ergens naartoe ga met de auto moet dit altijd snel gaan, ook al ben ik goed op
tijd. Als je ergens 70 km/uur mag rijden en de auto voor mij rijdt maar 50 km/uur
begin ik mij al op te jagen. Ook als ik veel schoolwerk heb neem ik eigenlijk
geen pauze, behalve om te eten. Maar eten doe ik dan heel vlug en haastig omdat
ik nog veel werk heb en niet veel tijd wil verliezen. Zelfs als ik een dagje ga
shoppen in Brussel ben ik soms gehaast terwijl ik dan eigenlijk de ganse dag
tijd heb. Zo heb ik een hekel aan mensen die slenteren door de winkelstraat.
Bij mij moet alles vlug gaan. Als ik op restaurant ga, moet ik snel mijn
eten krijgen. Ik ben gewoon zo geboren denk ik, ofwel heb ik dit overgenomen
van mijn moeder want zij is ook altijd gehaast.
Ik begrijp niet dat sommige mensen eigenlijk zo kalm en traag kunnen zijn als ze iets doen. Toen ik kassierster was in een kledingwinkel, probeerde ik mijn werk altijd zo vlug mogelijk te doen. Ik vind het niet leuk dat ik lang moet staan wachten, dus dan wil ik niet dat andere mensen lang moeten wachten. Vanaf als er een stuk of vijf mensen voor mijn kassa stonden, begon ik mij al op te jagen. En dan begon ik nog een beetje sneller te werken en/of riep ik iemand voor de tweede kassa.
Maar toch ben ik ook een beetje jaloers op mensen die zo kalm kunnen zijn. Ik wilde dat ik ook zo was. Soms probeer ik daar toch wel op te letten en probeer ik mij rustig te houden, maar voor ik het weet ben ik mij al aan het opjagen in mijn binnenste. Ik doe dit eigenlijk deels onbewust. Ik ben gewoon zo.
Bij veel mensen glipt zo het leven eigenlijk aan hen voorbij. We moeten genieten van onze tijd en meer stilstaan bij de dingen die we doen en ervan genieten. Soms moet er eerst iets gebeuren in die persoon zijn leven vooraleer hij of zij gaat inzien dat het ook anders kan. Bijvoorbeeld een overlijden van een familielid. Zo gaat de omgeving gaan nadenken over zijn of haar eigen leven.
Sommigen moeten meer tijd nemen voor hun kinderen, hun gezin. Als ze thuiskomen van het werk, moeten ze dit werk achter hen laten. Maar voor velen is dit niet mogelijk. En dit beseffen ze pas als het te laat is…
De vriendelijkheid in de samenleving is ver te vinden. Soms zegt mijn mémé: "waar is de tijd dat iedereen nog vriendelijk was als je op straat liep. "Ja, de tijden zijn serieus aan het veranderen en je hebt wel gelijk dat mensen enkel vriendelijk zijn tegen de mensen die ze kennen. Er is dan ook een zinnetje die ik al van kleins af onthouden heb en dit gaat als volgt: " Een glimlach kost niets, maar doet wonderen. " En daar ben ik het 100% met eens.
BeantwoordenVerwijderenWat betreft het haasten, hierin ben ik helemaal anders. Ik ga me zeker niet vlug opjagen en het komt dan ook vaak voor dat ik ergens te laat kom. Wat ik traag en op mijn gemak doe, doe ik beter dus ik ben zeker geen gehaast type. Maar dit verschilt uiteraard van persoon tot persoon. Ik ben dan ook van het traditionele principe: Haast en spoed is zelden goed :)
Inderdaad de samenleving is zeer gehaast geworden. Ik vind het leuk dat je zegt 'Ik begrijp niet dat sommige mensen eigenlijk zo kalm en traag kunnen zijn als ze iets doen.' Wel ik doe alles graag traag en op het gemak. En wordt heel zenuwachtig van al die mensen die gehaast door de samenleving willen gaan, neem de tijd.. wacht eventjes in de winkelrij.. en kom tot jezelf. Rust even en ga dan weer verder. Zoals Ellen hierbij zei, is dit van persoon tot persoon verschillend. Maar de samenleving zou verdraagzamer zijn als we minder gehaast waren, denk ik.
BeantwoordenVerwijderen