Mens en samenleving: in plaats van consument moeten we terug burger worden

In plaats van consument moeten we opnieuw meer burger worden, een burger die medeverantwoordelijk is voor de anderen en voor het geheel. De professor pleit dus voor het herstel van de solidariteit. We moeten minder economisch en meer sociaal denken en leven.

Het komt erop neer dat we eigenlijk minder belang moeten hechten aan materiële zaken en meer belang aan de mensen rondom ons. Zo zien en beleven we echt wat gebeurt in onze omgeving en laten we niets aan onze neus voorbij gaan.

De dag van vandaag wil iedereen de nieuwste technologische snufjes. We willen mee zijn met onze tijd en de nieuwste ‘rages’ volgen, maar zo willen we ook anderen jaloers maken (soms misschien onbewust). We willen altijd maar meer dingen bezitten. Paul Verhaeghe maakt ons duidelijk dat we minder belang moeten hechten aan het materiële. We moeten opnieuw meer burger worden en sociale contacten hebben met onze medemens. Want we leven in een digitaal tijdperk en er is veel minder sociaal contact dan vroeger. Alle communicatie gebeurt nu via het internet, denk maar aan facebook en twitter. Er komen steeds meer toepassingen van digitale informatiesystemen en met één apparaat kan je enorm veel verschillende functies uitvoeren. Zo kan je met een eenvoudige gsm telefoneren en sms’en maar ook foto’s nemen en spelletjes spelen. Wat kan je dan allemaal niet doen met een smartphone of een iphone?

Ikzelf kan bijvoorbeeld geen dag zonder mijn laptop, maar als ik een ganse week op reis ben met mijn familie doorkom ik die week toch zonder. Dan heb ik daar eigenlijk ook geen behoefte aan, want als ik op reis ben heb ik veel dingen te doen. Het internet heeft enorm veel functies maar eigenlijk is het gewoon een middel tegen verveling, net zoals de tv. En als ik op reis ben verveel ik mij niet dus dan mis ik mijn laptop ook niet. Dan is het sociaal contact ook wel beter, ik praat meer met mijn familie.

Vorig jaar had ik de laatste maanden geen internetverbinding meer op het appartement in Turkije, ik kon alleen op internet tijdens mijn bezoektijd in mijn hotels. Maar veel tijd had ik dus niet. Ik vond dit enorm vervelend want zo viel mijn ontspanning weg toen ik thuiskwam ’s avonds. Gelukkig kreeg ik soms tijdschriften van mijn gasten, zodat ik toch nog kon lezen. Dit hielp uiteraard ook tegen de verveling. Maar het is toch helemaal anders dan internet of een tv… Het sociale werd dan wel terug aangesproken want op mijn vrije dag ging ik naar een internetcafé in het dorpje. Ok daar zat ik ook gewoon voor mijn computerscherm, maar toch heb ik daar mensen ontmoet. Het is toch iets socialer dan dat ik thuis alleen op mijn laptop zat.

Ik heb dus wel bewezen dat ik een half jaar zonder tv kan en niet constant op internet te kunnen, maar gelukkig was het maar een half jaar. Ik zou niet constant zo kunnen leven denk ik. Dit komt omdat mijn generatie zo werd opgevoed. Voor ons is een leven zonder materiële zaken (waaronder veel luxe) ondenkbaar.

Mens en samenleving: afstand nemen van het huidige cynisme

Aangezien we allemaal neoliberaal werden opgevoed, denken wij ook zo. Het neoliberalisme zit in ons denken en in ons gedrag, er moet daar dus een grote verandering gebeuren. Afstand nemen van het huidig cynisme is daarbij een eerste belangrijke stap. Cynisme is eigenlijk onze houding: mensen die we niet vertrouwen, het nut niet begrijpen van bepaalde regels, niet geïnteresseerd zijn in de gevolgen van je daden. Cynisme is ook een vorm van zelfverdediging.

Mensen zijn nu eenmaal egoïstisch en competitief. Maar ook de solidariteit en het willen samenwerken zit in elk van ons. “Het hangt ervan af in welke omgeving je bent opgegroeid, want het is de omgeving die beslist welke kenmerken naar buiten komen.”, aldus Paul Verhaeghe. Dit vind ik deels juist. Iedereen heeft andere eigenschappen en een ander karakter afhankelijk van waar en hoe je bent opgegroeid. Maar ik denk niet dat je omgeving echt beslist welke kenmerken er dan naar buiten komen. Iedereen heeft zijn eigen kenmerken en die komen toch sowieso naar buiten of je dat nu wilt of niet? Daar heeft de omgeving volgens mij niets mee te maken.

Van zodra mensen hun fouten gaan inzien en die fouten proberen te vermijden, is dit een goed begin om afstand te nemen van het cynisme. Zo gaat cynisme plaats maken voor vertrouwen in het leven.

Er moeten volgens mij heel wat dingen veranderen in onze samenleving zodat het een betere wereld wordt voor iedereen. Men moet meer verdraagzaam zijn, niet onmiddellijk boos worden om de kleinste dingen, niet egoïstisch zijn, anderen helpen, respect hebben,… Dus afstand nemen van het cynisme is zeker een goed begin. Voor mij persoonlijk zal dit wat moeilijk zijn, maar ik kan alvast proberen. Moeilijk in de zin van vertrouwen dan. Ik ben een heel wantrouwig persoon, al altijd geweest. Ik weet niet hoe het komt maar ik vertrouw niets of niemand. Behalve dan de mensen in mijn leven die ik minstens vijf jaar ken en echt enorm goed ken, kan ik vertrouwen. Hiermee bedoel ik mijn familie en mijn vriendinnen.

Mens en samenleving: infantilisering van de werknemers

Volwassenen geven zich over aan kinderachtig gedoe. Ze vertonen kinderlijke woedeaanvallen, zijn jaloers, vertellen leugentjes om bestwil, bedriegen elkander,… En zo wordt solidariteit eigenlijk een kostbare luxe.

Het hangt af van de mate waarin je respect hebt voor jezelf en hoe ver je wilt gaan om je belachelijk te maken. Als je je als volwassen persoon gaat gedragen als een klein kind dan heb je een groot verlies aan zelfrespect. De laatste tijd horen we meer en meer verhalen over pestgedrag op de werkvloer. Waar zijn we in godsnaam met bezig? We moeten de kinderen leren om zich goed te gedragen en lief te zijn voor elkaar, maar dan gaan de ‘grote’ mensen hen slecht gaan gedragen en elkaar pesten op het werk. Ik vind het maar raar. Er zijn kinderen en jongeren die meer verstand hebben dan die volwassenen die elkaar pesten op het werk.

Voor de tijd dat we maar te leven hebben moet je met plezier naar je werk kunnen gaan, en overeen komen met je collega’s. Dan is het werk nog zo plezant. Langdurig pestgedrag kan ook psychische klachten veroorzaken: minderwaardigheidscomplex, faalangst, onzekerheid, vereenzaming,… Je moet je eens in de positie plaatsen van de gepeste, niemand zou dit graag willen. En waarom zou je iemand pesten als je dit zelf niet graag zou meemaken?

Dit bewijst dat neoliberalisme enorm gevaarlijk is op psychologisch vlak. Ik ben het er volledig mee eens dat hier een einde aan moet komen. Waar gaan we in godsnaam naartoe? Dit kan zo niet verder, er moet dringend verandering komen vind ik. Ik heb eigenlijk geluk gehad op mijn vorige werkplaatsen dat ik telkens in een hechte groep ben terechtgekomen. Maar ik kan mij voorstellen dat er ook veel andere bedrijven zijn… Vooral mannen kunnen hard zijn voor elkaar denk ik.

Vorig jaar in Turkije moest ik op een avond samen met mijn collega gasten gaan ophalen van de luchthaven om hen naar hun hotel te brengen. Er kwam plots een oudere man naar ons toe die echt enorm boos was. Hij kreeg echt een kinderlijke woedeaanval buiten voor de luchthaven, met enorm veel andere mensen rondom ons. Hij was boos omdat hij een visum moest aankopen van 15 euro om het land binnen te mogen, dit had hij nog nooit meegemaakt. Die man begon ons uit te schelden en was constant aan het roepen. Iedereen kan dus wel eens last hebben van infantilisering. Dit gebeurt niet enkel op de werkvloer.

Vroeger had ik ook wel eens last van infantilisering, waarschijnlijk omdat ik dan ook nog een kind was… Van zodra iets niet verliep op mijn manier begon ik met de deuren te slaan en te roepen. Ik weet nu achteraf dat dit enorm kinderachtig was van mij en niets oplost. En nu ben ik dan ook helemaal veranderd, ik leg mij neer bij de dingen die gebeuren. Je bereikt er toch niets mee om te roepen, iemand te pesten of uit te schelden.

Mens en samenleving: het neoliberalisme heeft onze identiteit gekleurd

“Neoliberalisme is een weergave van de mens ‘zoals hij is’. De mens is nu eenmaal egoïstisch en corrupt, enkel uit op eigen voordeel en genot en altijd in concurrentie met de ander.”, aldus Paul Verhaeghe. We denken allemaal (onbewust) neoliberaal omdat we zo zijn opgevoed. Jongeren worden meer individualistisch en alles draait om hun kans op succes en rijkdom. Wie we zijn wordt altijd bepaald door de omgeving waarin we verblijven. In onze maatschappij van vandaag is er een bepaalde dwang om succesvol en gelukkig te zijn. Maar dit heeft ook een keerzijde want de mens is eenzamer dan ooit, de liefde is moeilijk te vinden en betekenisvol leven is een probleem geworden.

Ik ga volledig akkoord met dit idee van Paul Verhaeghe. Het is inderdaad zo dat iedereen aan zichzelf denkt. We zijn misschien wel zo opgevoed maar dat betekent niet dat we niet kunnen veranderen, of toch tenminste proberen.

Zo vind ik persoonlijk zelfmoord enorm egoïstisch. Die persoon denkt dan enkel aan zichzelf, en hij is verlost van zijn problemen maar dan beginnen de problemen pas voor de familie. Ik begrijp niet hoe iemand dit zijn familie kan aandoen. Die familie zal ook altijd met schuldgevoelens zitten: “Waarom hebben we dit niet zien aankomen?”

Ook kleine dingen kan je beschouwen als een daad van egoïsme. Als ik bijvoorbeeld cupcakes heb gebakken of chocolademousse heb gemaakt, dan zal ik altijd het grootste cakeje nemen of het schaaltje met de meeste chocolademousse. Dit is natuurlijk heel onschuldig maar toch is het een beetje egoïstisch want ik wil eigenlijk het meest.

Als mijn broer koeken aan het eten is, en ik vraag één koekje, dan zegt hij altijd van nee. Dan moet ik gewoon iets anders nemen om te eten, zodat er geen ruzie van komt.

Ik zat gisteren op de tram in Antwerpen en de tram zat redelijk vol. Er waren oudere mensen die rechtstonden en hun evenwicht probeerden te bewaren, terwijl er dan andere jonge mensen een zitplaats hadden. Als je iemand ziet sukkelen op de bus of tram, dan ga je toch gaan rechtstaan voor die persoon zodat hij of zij op je plaats kan gaan zitten? Veel mensen denken daar blijkbaar anders over. Dit vind ik enorm egoïstisch.

Mens en samenleving: mening over de uiteenzetting van Paul Verhaeghe

Ik vind de tekst ‘Inleveren voor of tegen het neoliberalisme’ van Paul Verhaeghe wel leuk om te lezen. Ik denk daar eigenlijk niet over na, maar voor mij klopt het allemaal wat hij zegt. En hoewel de argumenten in deze uiteenzetting zeer overtuigend zijn, is er geen vaststelling dat neoliberalisme simpelweg niet werkt.

Link naar de tekst: 'Inleveren voor of tegen het neoliberalisme'

Je kan zijn uiteenzetting ook bekijken via volgende link:
Filmpje uiteenzetting Paul Verhaeghe

Onze maatschappij werd inderdaad bepaald door het politieke, het religieuze, het culturele en het economische. Vandaag zijn al die aspecten verdwenen, behalve het economische. Met de politici wordt alleen maar gelachen, de religie met al zijn misbruikschandalen door katholieke priesters, en de dag van vandaag heeft iedereen wel een talent (schilderen, zingen, dansen,…). Het enige wat dus nog overblijft is de economische zijde. En het neoliberalisme gaat vooral over het overheidsingrijpen in het economisch leven.

Maar het neoliberalisme (de enige dimensie overgebleven in onze maatschappij) is een mislukking op alle vlakken: 

-    Op economisch vlak zou het juist wel moeten werken, maar dit is een totale mislukking. Het bracht ons geen betere producten maar wel het streven naar winst op korte termijn en een spectaculaire stijging van de ongelijkheid.

-    Op maatschappelijk vlak is het een ramp. De middenklasse verdwijnt en er bestaan dus maar twee groepen meer in plaats van drie: de rijken en de armen. Hoe groter de inkomensverschillen, hoe meer ongewenste neveneffecten er ontstaan. Denk maar aan: mentale stoornissen, agressie, criminaliteit, individualisering,…

-    Op psychologisch vlak haalt dit het slechtste in de mens naar boven. Pestgedrag, volwassen mensen zijn jaloers op elkaar, sociale banden verdwijnen, geen solidariteit,…

-     Het hoger onderwijs heeft nu als doel mensen klaar te stomen voor de arbeidsmarkt in plaats van ze op te leiden tot kritische burgers die kunnen bijdragen tot een betere samenleving.

Voor werk en hulp waren mensen vroeger afhankelijk van elkaar en van hun omgeving. Maar dit zijn taken die de overheid nu regelt. Er waren vroeger dus wel sterkere sociale banden dan heden en daarom was er ook meer loyaliteit. Velen missen dit de dag van vandaag, en nu moet de overheid dat gaan oplossen? Tegen wie of wat we moeten reageren is niet duidelijk, iedereen klaagt inderdaad over 'het systeem' maar wat is dit dan juist? Niemand krijgt het systeem te pakken, en daardoor voelen we ons onmachtig.

Iedereen wil een goed leven met constant succes. We wensen elkaar voortdurend succes toe: succes bij de examens, succes op vakantie, succes in je relatie,... Men staat enorm onder druk om goed te presteren en men is altijd in concurrentie met iemand anders. Bewust of onbewust denken we allemaal aan onszelf en willen we dat anderen jaloers zijn op ons. Iedereen moet zorgen voor zijn eigen succes. En velen hebben daardoor faalangst, ze zijn bang dat het hen niet zal lukken en dat anderen meer succes zullen hebben. Veel mensen voelen zich een mislukkeling en dit kan leiden tot een depressie.

Deze tekst maakt ons duidelijk dat er bepaalde veranderingen moeten komen in onze maatschappij. Maar zolang deze gedachten heersen zal er nooit werkelijk verandering komen.

Veel mensen, waaronder mezelf, hebben het al eens meegemaakt in hun leven dat ze faalangst hebben en/of  denken dat ze gefaald hebben. Ik ben twee jaar geleden gestart met de studie dierenzorg, maar na vier maanden ben ik daar al mee gestopt. Het was gewoon te moeilijk voor mij en de pakken waren te groot. Toen ik gestopt was voelde ik mij aan de ene kant opgelucht, er viel een grote last van mijn schouders. Maar aan de andere kant was ik bang dat ik had gefaald, dat ik mijn familie had teleurgesteld. En wat zouden de mensen nu van mij gaan denken? Ik was ook jaloers op mijn medestudenten en op mijn vriendinnen, want zij konden het wel allemaal aan. Omdat ik die studie toen niet aankon, heb ik nu enorm veel faalangst voor mijn huidige opleiding. Wat als het me weer niet lukt? Wat moet ik dan doen? Maar deze keer zou ik heel graag mijn diploma halen en ik heb op voorhand gezegd dat ik deze keer niet opgeef. Ik weet dat ik het nog enorm moeilijk zal krijgen gedurende die drie jaar, maar toch ga ik ervoor. Ik wil bewijzen dat ik het wel kan, en dat mijn omgeving toch trots kan zijn op mij.

Mens en samenleving: lied 'Opzij'

Dit lied past perfect bij de samenleving waarin wij leven. We leven inderdaad allemaal veel te gehaast en hebben voor niets tijd. Als iedereen wat meer tijd zou nemen voor elkaar zou er meer gepraat worden over problemen en zou iedereen gelukkiger zijn.

 

Op mijn vorig bericht (Mens en samenleving: belangrijkste kenmerk van onze samenleving) geef ik wat meer uitleg over dit onderwerp.

 

 

Hier is ook de link naar youtube om het lied te beluisteren:
Herman Van Veen - Opzij

De liedjestekst vind je hieronder (bron: www.songteksten.net):

opzij opzij opzij
maak plaats maak plaats maak plaats
we hebben ongelofelijke haast
opzij opzij opzij
want wij zijn haast te laat
we hebben maar een paar minuten tijd

we moeten rennen springen vliegen duiken vallen opstaan en weer doorgaan
we kunnen nu niet blijven we kunnen nu niet langer blijven staan

een andere keer mischien
dan blijven we wel slapen
en kunnen dan mischien als het echt moet
over koetjes, voetbal en de lotto praten
nou dag tot ziens adieu het ga je goed

we moeten rennen springen vliegen duiken vallen opstaan en weer doorgaan
we kunnen nu niet blijven we kunnen nu niet langer blijven staan

Mens en samenleving: belangrijkste kenmerk van onze samenleving

Ik vind dat er veel onvriendelijkheid, maar vooral gehaastheid is in de samenleving waarin wij leven.

We zijn enkel vriendelijk tegen mensen die we kennen. Als we iemand tegenkomen in de supermarkt die we kennen, zullen we vriendelijk zijn en even een babbeltje slaan. Maar vriendelijk zijn tegen vreemden? Waarom zouden we? Als ik naar de winkel ga zie ik veel mensen rondlopen met een gezicht tot op de grond. Misschien is dit hun bedoeling niet en kijken ze gewoon zo, maar veel mensen kunnen gewoon niet lachen. De woorden ‘alsjeblieft’ en ‘dankjewel’ staan ook niet in het woordenboek van sommigen.

Van zodra ik kijk naar iemand, ook mensen die ik niet ken, ben ik vriendelijk en lach of knik ik eens. Zowel in de winkel, bioscoop, als ik naar een concert ga, de bus neem of gewoon op straat. Het kost niet veel moeite en die persoon vindt dat waarschijnlijk wel leuk dat je vriendelijk bent.

Maar vooral de gehaastheid vind ik een belangrijk kenmerk van onze samenleving. De dingen die iemand doet moeten voortdurend snel gaan want dit staat gelijk aan vooruitgang. Velen hebben minder en minder tijd. Zowel voor hun gezin als voor zichzelf.

Ikzelf ben ook altijd gehaast, alles wat ik doe moet snel gaan. En ik haat het dan ook als ik even moet wachten. Als ik bijvoorbeeld ergens naartoe ga met de auto moet dit altijd snel gaan, ook al ben ik goed op tijd. Als je ergens 70 km/uur mag rijden en de auto voor mij rijdt maar 50 km/uur begin ik mij al op te jagen. Ook als ik veel schoolwerk heb neem ik eigenlijk geen pauze, behalve om te eten. Maar eten doe ik dan heel vlug en haastig omdat ik nog veel werk heb en niet veel tijd wil verliezen. Zelfs als ik een dagje ga shoppen in Brussel ben ik soms gehaast terwijl ik dan eigenlijk de ganse dag tijd heb. Zo heb ik een hekel aan mensen die slenteren door de winkelstraat. Bij mij moet alles vlug gaan. Als ik op restaurant ga, moet ik snel mijn eten krijgen. Ik ben gewoon zo geboren denk ik, ofwel heb ik dit overgenomen van mijn moeder want zij is ook altijd gehaast.

Ik begrijp niet dat sommige mensen eigenlijk zo kalm en traag kunnen zijn als ze iets doen. Toen ik kassierster was in een kledingwinkel, probeerde ik mijn werk altijd zo vlug mogelijk te doen. Ik vind het niet leuk dat ik lang moet staan wachten, dus dan wil ik niet dat andere mensen lang moeten wachten. Vanaf als er een stuk of vijf mensen voor mijn kassa stonden, begon ik mij al op te jagen. En dan begon ik nog een beetje sneller te werken en/of riep ik iemand voor de tweede kassa.

Maar toch ben ik ook een beetje jaloers op mensen die zo kalm kunnen zijn. Ik wilde dat ik ook zo was. Soms probeer ik daar toch wel op te letten en probeer ik mij rustig te houden, maar voor ik het weet ben ik mij al aan het opjagen in mijn binnenste. Ik doe dit eigenlijk deels onbewust. Ik ben gewoon zo.

Bij veel mensen glipt zo het leven eigenlijk aan hen voorbij. We moeten genieten van onze tijd en meer stilstaan bij de dingen die we doen en ervan genieten. Soms moet er eerst iets gebeuren in die persoon zijn leven vooraleer hij of zij gaat inzien dat het ook anders kan. Bijvoorbeeld een overlijden van een familielid. Zo gaat de omgeving gaan nadenken over zijn of haar eigen leven.

Sommigen moeten meer tijd nemen voor hun kinderen, hun gezin. Als ze thuiskomen van het werk, moeten ze dit werk achter hen laten. Maar voor velen is dit niet mogelijk. En dit beseffen ze pas als het te laat is…

Mens en medemens: filmpje 'Dare 2 care'

We moeten omkijken naar onze medemens!

 

Dit filmpje toont in het begin enkele mooie voorbeelden over hoe sommige mensen omgaan met hun medemens. De man in het filmpje denkt alleen aan zichzelf. We zien daarvan drie voorbeelden:

• De vrouw heeft een lekke band en weet niet hoe ze dit moet oplossen. Ze ziet de man afkomen en hoopt dat hij haar zal helpen maar in plaats daarvan maakt de man zich boos omdat ze zogezegd een ‘troep’ heeft gemaakt op straat en hij daardoor bijna zijn nek breekt. In plaats van haar te helpen zegt hij dat ze maar de takeldienst moet bellen.
• Daarna ziet hij de uitnodiging voor de buurtbarbecue maar ook dit vindt de man maar niets. Hij vindt dat je daar dan gezellig moet gaan doen met allerlei mensen en daar heeft hij geen zin in. Als hij een barbecue wil doen dan zal hij dit zelf wel organiseren, daar heeft hij geen comité voor nodig.
• We zien de man telefoneren met iemand, het gesprek gaat over eenzaamheid. De man zegt dat hij daar niets van merkt dat er zoveel mensen eenzaam zijn, terwijl hij een vrouw passeert die eenzaam op een bankje zit. Volgens de man kiezen die mensen daar zelf voor.

Ik vind dat deze man enorm negatief is over alles. Ik begrijp niet hoe hij dan een leuk leven kan leiden. Mensen moeten hulpvaardig zijn vind ik, maar jammergenoeg zijn er veel mensen die zich niets aantrekken van anderen. Ze zien soms iemand die hulp nodig heeft maar ze draaien hun hoofd in de andere richting en doen alsof ze het niet zien. Of erger nog, ze kijken naar die persoon en geven commentaar zonder hem of haar te helpen, zoals de man in het filmpje.

Ik vind dat iedereen zijn medemens zou moeten helpen indien nodig. Je hebt later ook misschien eens hulp nodig en als je zelf altijd hulpvaardig bent geweest zal je ook sneller hulp krijgen van anderen. Maar als je zelf nooit naar iemand omkijkt en niemand helpt, wie zal jou dan helpen als je zelf hulp nodig hebt?

Het zijn soms kleine dingen waardoor je iemand helpt. Als ik bijvoorbeeld aan de kassa sta in de supermarkt met een volle kar boodschappen, en achter mij staat iemand die niet veel meeheeft, dan zal ik altijd die persoon voorlaten. En toch als ik dan eens aan de kassa sta achter een persoon met een volle winkelkar, zal die persoon mij nooit voorlaten. Ik zou er ook van schrikken denk ik moest mij plots iemand voorlaten, omdat ik dit niet gewoon ben. Ook in het verkeer merk ik dit. Als er iemand aan het zebrapad wacht om de straat over te steken, zal ik altijd stoppen om die persoon over te laten. Er zijn veel mensen die dankbaar zijn en even zwaaien, maar er zijn ook veel andere mensen die gewoon niet eens opkijken. Ik zal altijd zwaaien als er mij iemand overlaat omdat ik weet dat ik dat ook graag heb als er mij iemand dankbaarheid toont.

Ik help graag mensen en iedereen kan bij mij terecht voor hulp of problemen. Als ik iemand kan helpen dan zal ik dit ook doen. Ik vind het alleen jammer dat niet iedereen er zo over denkt. Volgens mij zou de wereld en onze samenleving zoveel optimistischer en gelukkiger zijn.

Mens en samenleving: belangrijkste kenmerk van een 'goeie' samenleving

De ideale samenleving is volgens mij een samenleving waar er vrede, geluk en een vrijheid van meningsuiting is. Maar het belangrijkste kenmerk van een goeie samenleving vind ik rechtvaardigheid. Er wordt veel geleden door het onrecht van anderen. Het zou leuk zijn om te leven in een samenleving waarin geen criminaliteit voorkomt, iedereen respect heeft voor elkaar, iedereen te vertrouwen is en niemand egoïstisch is. Maar dit is natuurlijk onmogelijk.


Balans = symbool rechtvaardigheid

Ook al lijkt het soms niet zo, je hebt altijd mogelijkheden en keuzes. Je moet gewoon de juiste keuze maken. Het is best om vooraf goed na te denken over de verschillende keuzes die je hebt, zodat je de juiste maakt. Achteraf kan je dan beoordelen als de keuze die je gekozen hebt de juiste was. Men zegt en doet wat hij zelf wilt. Iedereen heeft een vrije wil.

Wanneer iemand weet wat goed is om te doen, maar het niet doet, dan moet die persoon zijn gedrag aanpassen en van mentaliteit veranderen.

Ik vind dat elke daad van onrechtvaardigheid (terrorisme, verkrachting, vandalisme, diefstal,…) moet worden bestraft, ze moeten dat maar niet doen. Er zijn ook veel mensen die niet streng genoeg worden gestraft voor hetgeen ze hebben gedaan vind ik. Bijvoorbeeld mensen die levenslang krijgen, komen na 20 jaar al terug vrij wegens goed gedrag.

Er worden constant mensen bedreigd, mishandeld en doodgeslagen om de meest onbenullige redenen. De straf die de misdadiger hiervoor krijgt is eigenlijk een lachertje. En zo weerhoudt het niemand om een misdaad te plegen en dan even een 'strafje' te ondergaan. Als de straffen strenger zouden zijn dan zouden sommigen misschien eerst even nadenken voor ze een strafbaar feit gaan plegen.

Volgens mij moet er iets enorm mis zijn in het hoofd van die mensen. Wie kan nu voldoening halen uit het kwetsen van anderen? Ik kan mij dat niet goed inbeelden. Ik zou dat niet kunnen, aangezien ik altijd de mensen wil helpen in plaats van kwetsen. Maar ja dat is nog maar eens het bewijs dat er enorm veel verschillende soorten mensen en karakters bestaan.

Ik denk wel dat er meer aandacht moet besteed worden aan jongeren die al vroeg de mist in gaan. Zodat het geen volleerde criminelen worden. Als die voldoende begeleiding krijgen en de juiste straffen (niet gewoon een gevangenisstraf) dan gaan ze misschien inzien dat ze fout waren en kunnen ze nog iets maken van hun leven.

De dag van vandaag leven we eigenlijk ook voortdurend in angst. Angst om je mening te zeggen, angst dat je iemand discrimineert, angst om langs een groepje allochtone jongeren te lopen, angst om in het donker naar buiten te gaan,… Ik merk dit goed aan mezelf. Als ik ’s avonds alleen thuis ben en er belt iemand aan, ben ik al bang om de deur open te doen. Of als ik alleen met de trein naar Brussel of Antwerpen ga voel ik mij ook niet echt op mijn gemak. Want er gebeuren dagelijks gewelddadige incidenten. En dat vind ik enorm jammer, ik kan dit maar niet begrijpen. Dus een goeie samenleving voor mij is een samenleving waar iedereen zich veilig voelt en op zijn gemak is, zonder angst. Waar rechtvaardigheid is.

Mens en zingeving: getuigenissen die mij aanspreken

Na het bekijken van de reportage van Koppen: geloven beweegt Vlaanderen, spreken volgende getuigenissen mij aan:

1) De getuigenis van Sabine Van Huffel, hoogleraar biomedische dataverwerking

Ze wil haar eigen talenten ten dienste stellen van de maatschappij, ter bevordering van de levenskwaliteit van de patiënten. Ze zal pas algoritmes of wiskundige programma’s gaan gebruiken om zo iets te kunnen realiseren voor de patiënt. En zal pas tevreden zijn als het algoritme dat ze heeft ontwikkeld bruikbaar kan zijn in de medische context. Bijvoorbeeld als ze daardoor op een betere manier levenskansen kan voorspellen voor kankerpatiënten of als epileptische aanvallen op een betere manier kunnen worden gedetecteerd.

Ik vind het leuk dat ze niet enkel aan zichzelf denkt. Ze wil zich echt inzetten om iets te kunnen veranderen, vooruitgang te boeken. Ze wil nieuwe methodes ontdekken om betere voorspellingen te kunnen maken over bepaalde ziektes. Best dat er zo'n mensen bestaan.

 2) De getuigenis van Lien en Bart, kleinkunst, liedjeszangers

“Als God de liefde is, dan geloof ik echt wel in God.” Dit vind ik heel mooi gezegd! Het is iets om bij na te denken. Want je gelooft eigenlijk niet in God zelf, maar in de liefde. Dus ook al geloof ik helemaal niet in God, als ik deze stelling bekijk geloof ik wel in God. Want God is de liefde. En aangezien ik wel in liefde geloof…

Beide geloven wel in de liefde, de natuur en het wonder, maar ze geloven niet in God. Ik deel dezelfde mening. Het liedje vind ik ook heel leuk, de tekst en de melodie blijven hangen. En de dingen die worden gezegd zijn volledig juist.

Via deze link kan je het filmpje bekijken: Koppen: geloven beweegt Vlaanderen
 

Mens en lijden: gedicht 'Bloem'

Op gedachten-gedichten.nl heb ik een mooi gedichtje gevonden over het leven:

Als een bloem zo is het leven
't begin is teer en klein.
De één die bloeit uitbundig
de ander geurt heel fijn.
Sommige bloemen blijven lang
weer anderen blijven even.
Vraag niet bij welke bloem je hoort
dat is het geheim van het leven.

Het gedicht klopt wel. Het is beter dat we gewoon ons leven leven, en de dingen nemen zoals ze komen. Ik vind het goed dat ik niet weet wat er nog allemaal zal gebeuren in mijn leven. Anders zou ik mijn leven helemaal anders leven en beleven denk ik. Ik zou waarschijnlijk ook gehaast zijn en aftellen: "Ik heb nog maar vijf maanden meer te leven." bijvoorbeeld. Het is beter dat we niet weten hoe lang we te leven hebben, dat is inderdaad het geheim van het leven. Gelukkig maar...

Mens en lijden: artikel 'Ouders slachtoffers busdrama plannen reis naar Zwitserland'

11 mei 2012, 06:28

De ouders van de Lommelse kinderen die omkwamen tijdens het busdrama in Zwitserland, denken eraan om een gezamenlijke reis te maken naar de plaats waar hun kinderen in maart op skivakantie waren. De ouders van twee kinderen zijn in de paasvakantie al naar Zwitserland getrokken.

Momenteel wordt overleg gepleegd hoe die trip er moet uitzien. Niet alle ouders hebben dezelfde wensen. Een aantal ouders wil zeker een bezoek brengen aan de tunnel in het Zwitserse Sierre waar het fatale busongeval gebeurde. Andere ouders willen dan weer graag overnachten in het hotel waar hun kinderen tijdens hun skivakantie verbleven.

Een ouder van één van de verongelukte kinderen bevestigt dat er inderdaad een voorstel is gedaan. “De wens leeft wel bij verschillende ouders om terug te keren. Zover ik weet, wordt onderzocht wat mogelijk is. Mocht het concreet tot een reis komen, zou het mij persoonlijk wel aanspreken. Het bezoeken van de plekken waar ons kind zijn laatste dagen heeft beleefd, kan me misschien wel helpen in het verwerkingsproces.”

Dat dit in het bijzijn van andere ouders zou gebeuren, is voor de ouder geen bezwaar. “Het zou een extra steun kunnen betekenen voor mij. Maar ik spreek voor mezelf. Alle ouders verwerken dat op hun manier. Ik kan me voorstellen dat er ouders zijn die liever individueel de reis maken, of zelfs liever helemaal niet.”

GVB/KoSn
Foto JG

(bron: www.vandaag.be)

                                                                     

Het hele drama is enorm triest en heel België leefde en leeft nog altijd mee met de ouders van de overleden kinderen en hun grote verlies. Het is het ergste wat je kan meemaken als ouder, je kind verliezen. Ik vind het dan ook sterk dat die ouders naar de plaats willen en kunnen gaan waar hun kinderen hun laatste momenten hebben beleefd. Ik zou dat niet kunnen denk ik. Het zou te hard zijn voor mij persoonlijk. Ik kan al niet naar het kerkhof gaan zonder dat ik een krop in mijn keel krijg. Ik verwerk liever met de vele mooie herinneringen die ik heb van mijn papa voor hij die ziekte kreeg. Maar overlijden door een ziekte is natuurlijk compleet anders, en totaal niet vergelijkbaar met zo een plotse dood zoals een busongeluk. De ene dag zwaai je je kind uit en wens je het een goede reis, een paar dagen erna verneem je het verschrikkelijke nieuws van het busongeluk.

Het moet dan ook verschrikkelijk zijn voor die ouders, zeker als ze dan nog eens in Zwitserland zelf zijn. Maar ik begrijp wel dat die ouders willen weten hoe alles precies is gegaan. Op die manier kunnen ze een beeld vormen van de laatste momenten van hun kinderen. En zo kunnen ze allemaal samen proberen om alles een beetje te verwerken. Veel van hun vragen kunnen ze op die manier (door hun reis naar Zwitserland samen met alle ouders) beantwoorden, maar de 'waarom' vraag zal altijd blijven. Dat is een vraag die niemand kan beantwoorden.

Mens en lijden: lied 'Hero'

Dit lied van Enrique Iglesias werd gelanceerd begin september 2001. Na de aanslagen op de WTC torens in New York op 11 september 2001 was dit één van de weinige nummers gekozen door de radio dj’s in New York om te worden gemixt met audio van politie, brandweer, burgers op Ground Zero en politici die hun commentaar gaven op de aanslagen. Iglesias werd gevraagd om dit lied live te zingen op het benefietconcert in Amerika: ‘A tribute to heroes’ (een eerbetoon aan helden).

Net zoals veel mensen kan ik mij die dag nog goed herinneren. Ik vind vooral het gevoel van eenheid mooi. Iedereen praat over het drama, iedereen leest de kranten en kijkt voortdurend naar het nieuws. Om zo meer informatie te verkrijgen. Alle mensen praten erover en steunen elkaar. Dan vergeet je even je eigen problemen maar besef je ook dat je eigenlijk nergens meer veilig bent.

Dit is de link naar youtube om het lied te beluisteren: Enrique Iglesias - Hero

Hieronder vind je de Nederlandstalige tekst van het lied. (bron: www.songteksten.net)

Laat mij je held zijn

Zou je dansen
als ik je zou vragen om te dansen
zou je vluchten
en nooit meer omkijken
en zou je huilen
als je zou zien dat ik huilde
en zul je vannacht mijn ziel redden

Zou je trillen
als ik je lippen aan zou raken
zou je lachen
oh, vertel het me
nou, zou je sterven
voor degene waar je van houdt
houd me vannacht in je armen

Ik kan je held zijn vannacht, schat
ik kan de pijn wegkussen
ik kan voor altijd bij je zijn
jij kan me de adem benemen

Zou je zweren
dat je altijd de mijne zal zijn
of zou je liegen
zou je wegrennen en je verstoppen
ben ik te diep
ben ik gek geworden
ik geef er niets om
jij bent hier vannacht

Ik kan je held zijn vannacht, schat
ik kan de pijn wegkussen
ik kan voor altijd bij je zijn
jij kan me de adem benemen

Oh, ik wil je alleen maar vasthouden
ik wil me alleen aan je vasthouden
oh yeah
ben ik te diep
ben ik gek geworden
nou, ik geef er niets om
jij bent hier vannacht

Ik kan je held zijn vannacht, schat
ik kan de pijn wegkussen
ik kan voor altijd bij je zijn
jij kan me de adem benemen

Ik kan je held zijn
ik kan de pijn wegkussen
ik kan voor altijd bij je zijn
jij kan me de adem benemen
jij kan me de adem benemen

Ik kan jouw held zijn

Mens en lijden: lied 'I'll see you again'

Het lied ‘I’ll see you again’ vind ik heel mooi passen bij dit hoofdstuk lijden. Het is een emotioneel lied met een mooie pure tekst die volgens mij volledig klopt. Ik geloof dat als we dood zijn, iedereen zullen terug zien in de hemel. Mijn papa is vijf jaar geleden gestorven en ik moet nog altijd elke dag aan hem denken. Hij zal dan ook altijd een deel blijven van mijn leven en ik zal hem nooit vergeten. Elk woord van deze tekst past perfect bij hoe ik erover denk.

Dit is de link naar youtube om het lied eens te beluisteren:
Westlife - I'll see you again

Hieronder vind je de tekst van het lied terug in het Nederlands (bron www.songteksten.net):

Je zal altijd een deel van mij zijn
en ik zal altijd je kracht voelen
wanneer ik het het meest nodig heb

Je bent weg nu, weg maar niet vergeten
ik kan het niet in je gezicht zeggen
maar ik weet dat je het hoort

Refrein:
Ik zal je weer zien
je bent nooit echt weg geweest
ik voel je naast me lopen
ik weet dat ik je weer zal zien

wanneer ik verloren ben, wanneer ik je mis als een gek
zeg ik tegen mezelf ik ben zo gezegend
dat ik je heb gehad in mijn leven, mijn leven

Refrein

Toen ik de tijd had je te vertellen
had ik nooit gedacht dat ik de dag zou beleven
dat de woorden die ik had moeten zeggen
me zouden komen achtervolgen
in mijn donkerste uur zeg ik tegen mezelf
ik zal je weer zien

2x refrein

ik zal je weer zien
ik zal je weer zien
ik mis je als een gek
je bent weg maar niet vergeten
ik zal je nooit vergeten
op een dag zal ik je weer zien
ik voel je naast me lopen
Je nooit verlaten, yeah
weg maar niet vergeten
ik voel je aan mijn zijde

Nee dit is niet vaarwel x3

Mens en lijden: film 'Oscar et la dame rose'

Deze film gaat over een jongentje van 10 jaar (Oscar) die kanker heeft. De dokters hebben alle mogelijke behandelingen geprobeerd maar niets helpt nog. Oscar heeft niet lang meer te leven. De dokter vertelt dit aan de ouders maar niemand durft het Oscar te zeggen. Doordat hij het gesprek afluistert zonder dat iemand het merkt, weet Oscar dus ook dat hij niet lang meer zal leven. Hij is boos op zijn ouders, hij vindt het laf dat ze niet eerlijk zijn tegen hem. Oscar wil met niemand meer praten behalve met pizzabezorgster Rose. Zij is recht voor de raap en zegt alles wat ze denkt. Rose laat hem per dag 10 jaar ouder worden. Zo kan hij alle hoogtepunten van het leven beleven op een paar dagen tijd. Hij mag ook elke dag een brief schrijven naar God met daarin één wens, dit heeft hem hoop.

Normaal zie ik dit soort films niet graag, maar deze film vind ik wel mooi gebracht. De film spreekt mij aan omdat het een mooi verhaal is dat wordt voorgesteld zonder te veel negativiteit. Oscar, de jongen die ongeneeslijk ziek is, laat zich niet gaat. Hij laat de moed niet zakken en maakt nog iets moois van de dagen die hem resten. Ik vind het eigenlijk wel straf dat een jongetje van 10 jaar die weet dat hij niet lang meer te leven heeft, zich zo sterk kan houden.

Sommige scènes in de film vind ik wel zielig. In de eerste scène bijvoorbeeld zien we hoe iemand grappen uithaalt met de leerkracht. De leerkracht is heel boos en vraagt wie de grappenmaker is. Als blijkt dat het Oscar was is de leraar opeens niet echt boos meer. Normaal zou een stoute leerling worden gestraft van die leerkracht. In plaats daarvan moet Oscar gewoon naar zijn kamer. Mensen die ziek zijn willen behandelt worden als een normaal persoon zonder ziekte. En hier is dit zeker het geval niet.

Mooi, diepgang en positiviteit. Zo zou ik de film in drie woorden samenvatten. Het gevoel dat je denkt dat je niet veel tijd hebt hier op de wereld en het plots kan gedaan zijn. Of het gevoel dat je met niemand meer kan of wil praten over iets. Dit zijn gevoelens die herkenbaar zijn voor mezelf.  Aan de andere kant kan ik mij wel niet voorstellen hoe het voelt om je ouders niet meer te willen zien en ze laf te vinden.

Als ik de personages in de film vergelijk, kom ik tot het besluit dat iedereen anders reageert wanneer hij of zij te maken krijgt met lijden.

Oscar
Blijft positief. Is enkel boos op zijn ouders omdat ze niet eerlijk zijn tegenover hem.

Ouders van Oscar
Zijn kapot als ze het nieuws horen van de dokter. Ze willen Oscar op dat moment niet zien, ze hebben tijd nodig om alles even te laten bezinken. Ze durven niet zeggen aan Oscar dat hij niet lang meer zal leven.

De vrienden van Oscar
Ze blijven spelen en lachen met elkaar. Ze voelen zich niet alleen want al hun vriendjes in het ziekenhuis hebben ook een ziekte.

Madame Rose
In het begin wil ze niets te maken hebben met Oscar of de andere kinderen in het ziekenhuis. Ze houdt zich sterk, toont geen gevoelens. Ze wil zich niet kwetsbaar opstellen. Ook haar kinderen schrikken ervan dat ze omgaat met Oscar. Ze hadden niet gedacht van haar dat ze ooit vrijwilligerswerk zou doen. Op het einde van de film als Oscar sterft moet Rose ook wenen. Als je iemand leert kennen en je brengt die persoon twaalf dagen lang elke dag een bezoekje, dan kan ik mij inbeelden dat het enorm moeilijk moet zijn als die persoon er dan plots niet meer is.

Ikzelf ben een beetje een mengeling van de ouders van Oscar met madame Rose. Als ik ernstig nieuws krijg zal ik die dag wel kapot zijn en er niet over willen praten. Maar ik zal er geleidelijk aan mee leren omgaan en positief zijn over de toekomst.

We moeten genieten van het leven en dingen doen die we graag doen. Dat wil de regisseur ons duidelijk maken. Je moet positief denken. Het is leuk voorgesteld om een heel leven te leven op twaalf dagen tijd. Maar als je echt iets wil, is alles mogelijk. Dit is ook mijn visie op het leven.

Het enige verschil tussen mijn visie en die van de filmmaker is dat hij denkt dat je alles kunt vragen aan God terwijl ik niet in God geloof.

Mens en lijden: hoe reageren?

Iedereen reageert anders als hij of zij geconfronteerd wordt met lijden. Als iemand te maken krijgt met lijden begint die persoon dan pas eens na te denken over het leven. Terwijl het dan soms al te laat is. Er kan plots iets gebeuren waardoor heel je leven op zijn kop staat. Er zijn mensen die enorm boos worden op alles en iedereen die hun pad kruist. Anderen worden dan terug heel stil en somber. Sommige mensen kroppen alles op, anderen praten er graag over. Je moet er natuurlijk ook kunnen over praten. Voor sommigen, waaronder mezelf, is het gewoon te moeilijk en te hard om er nog maar aan te denken, laat staan praten. Velen schrijven ook hun gevoelens neer in een brief of dagboek. Dit helpt hen om de dingen te relativeren. Veel mensen gaan ook naar een therapeut om een lijden te kunnen verwerken. Want ook ik vind het gemakkelijker om erover te praten met een vreemde, iemand die ik totaal niet ken. Maar dat betekent niet dat ik naar een therapeut zou gaan. Een therapeut kan je misschien wel helpen om het lijden te verwerken maar naar mijn mening kunnen die niet echt veel veranderen aan je gevoelens. Het enige wat ze kunnen doen is luisteren... Maar dan kan ik ook mijn gevoelens vertellen aan mijn hond bij wijze van spreken, die luistert ook.

Naar de buitenwereld en mijn omgeving toe stel ik mij sterk op en laat ik mijn gevoelens niet zien. Ik wil mij namelijk niet kwetsbaar opstellen. Maar als ik dan alleen ben denk ik wel soms na over de gevoelens die ik heb. Ik praat nooit over hoe ik mij voel, omdat ik dat gewoon niet kan. Om een lijden te verwerken luister ik vooral enorm veel naar muziek. Dit helpt heel goed om dingen te verwerken.

Mens en lijden: is er leven na de dood?

Dit is een interessante vraag want iedereen heeft zijn eigen mening hierover. Ik geloof wel dat er iets is na de dood. Geen nieuw leven, maar gewoon iets. Ik denk dat het lichaam eigenlijk gestorven is maar dat de ziel blijft verder leven. Ik geloof dat als iemand sterft in vrede en rust, die persoon zijn ziel onmiddellijk naar de hemel gaat. Terwijl als iemand onverwacht of gruwelijk sterft, zijn of haar ziel hier bij ons op aarde nog even blijft tot die persoon er vrede mee heeft gesloten dat hij dood is. En die ziel gaat dan ook uiteindelijk naar de hemel. Er is dus geen nieuw of ander leven na de dood, maar de zielen van de overledenen blijven gewoon verder leven in de hemel en kunnen neerkijken op ons.

Mens en zingeving: artikel 'Tiener wint lotto na succesvolle strijd tegen kanker'

Het geeft zin aan mijn leven om altijd maar te blijven dromen en hopen. Ik hoop dat ik mijn diploma zal behalen, ik hoop dat ik snel een job vind, ik hoop dat ik lang zal leven, ik hoop dat ik ooit eens de lotto win,… Ik droom van verre reizen, ik droom ervan om mijn grote idool te ontmoeten,… Terwijl mensen met een ziekte alleen maar dromen van genezen.

De jongen in onderstaand artikel heeft er niet alleen van gedroomd om zijn kanker te overwinnen of de lotto te winnen, hij heeft het ook echt allebei meegemaakt. Ik vind het dan ook mooi dat hij een deel van zijn geld wegschenkt aan organisaties die zich inzetten voor de ziekte die hij heeft gehad. Een persoon moet eerst in zo'n situatie zitten of iemand kennen die de ziekte heeft of heeft gehad. Dan pas zouden ze er misschien eens aan denken om een deel van hun gewonnen bedrag weg te schenken. En dan nog...
Moest ik ooit eens het geluk hebben om de lotto te winnen, dan schenk ik zeker een deel van mijn gewonnen bedrag weg aan Kom op tegen Kanker en WWF. 




©Thinkstock

Een Amerikaan van amper 19 heeft al twee keer 'gewonnen'. De jongen overwon kanker en koos nu ook het juiste lottobiljet. Nick Ruth besloot na zijn geslaagde strijd tegen kanker om voortaan op de lotto te spelen. Amper een jaar later kan hij zijn geluk niet op. De jongen uit Maryland schenkt een deel van het geld aan organisaties die zich inzetten voor de strijd tegen kanker.

Nick Ruth uit Towson haalde vrijdag een lottobiljet in zijn 7-Eleven. Tijdens het weekend begon het dagen maar echt zeker was hij niet. "Ik wou het niet geloven. Ik vroeg mijn moeder dan maar om de zes cijfers nog eens te controleren. We keken cijfer na cijfer na en begonnen te schreeuwen van geluk. We liepen als gekken rond in huis. Na het eerste rondje gekkigheid, controleerden we het tweede cijfer en zo bleef het maar doorgaan", vertelt Ruth.

Na het betalen van belastingen houdt de Amerikaan nog 165.000 dollar over. Genoeg geld voor een mooie reis en sportwagen maar daar denkt de 19-jarige niet aan. Hij is nog lang niet vergeten hoe anderen hem steunden in zijn strijd tegen leukemie. "Toen ik ziek was hebben heel wat lokale organisaties zich ingezet voor mij. Dat ben ik nog lang niet vergeten en dus ga ik een deel aan organisaties schenken die zich inzetten voor de strijd tegen de ziekte." Ruth stort ook een som op de rekening van Make-a-Wish. Dankzij die organisatie kon hij als zieke tiener op cruise gaan. De rest van het geld wil hij besteden aan de afbetaling van zijn wagen en het restbedrag worden spaarcenten.

"Nick is een speciale winnaar. Hij is een harde werker, een overlever van kanker die altijd bereid is om iets terug te geven. We zijn blij dat hij het juiste ticket kocht", zegt Erica Palmisano van Maryland Lottery. Ruth blijft nuchter. "Mensen blijven maar zeggen dat ik een verdiende winnaar ben omwille van de ziekte die ik met succes bestreed maar ik besef maar al te goed dat er nog heel wat mensen zijn die er erger aan toe zijn en die het geld beter kunnen gebruiken dan ik. Daarom ben ik ook blij dat ik iets kan teruggeven." De 19-jarige wil nu aan de slag. "Ik geloof dat alle goede dingen in drie gebeuren; ik won de lotto, mijn favoriete sportteam won en nu ga ik die job verwerven. Dat laatste zou de kers op de taart zijn", besluit de jongeman uit Towson in de staat Maryland.

Bron: www.hln.be

Mens en zingeving: citaten Loesje

Op internet heb ik een site gevonden met allemaal leuke citaten over het leven. Hieronder heb ik er een paar neergezet die te maken hebben met de zin van mijn leven.

Dit citaat wil ons duidelijk maken dat je nooit precies weet waarom je hier op aarde bent. Ook al denk je dat je weet wie of wat zin geeft aan je leven, dan nog kan er iets mislopen.  Als je bijvoorbeeld zegt dat een vriend of vriendin zin zou geven aan je leven. Dan denk je de zin van je leven in elkaar gepuzzeld te hebben. Maar als je op dat moment geen vriend of vriendin hebt zijn er nog schroefjes over. Het loopt vaak niet zoals je zou willen.

 

 

Voor mij persoonlijk geeft familie zin aan mijn leven. Ik denk dat dit voor veel mensen niet anders is. Wie zou ik zijn zonder mijn familie? Samen dingen doen met de hele familie, leuke momenten beleven. Allemaal gezellig samen aan tafel zitten bijvoorbeeld met Kerst of Nieuwjaar. Als je een probleem hebt, kan je altijd bij hen terecht.

 

 

Ook liefde geeft zin aan mijn leven. Het moet daarom niet perse gaan om verliefdheid. Je kan ook liefde hebben voor een hobby of een bepaalde zanger. Ik vind als er liefde is in mijn omgeving dat het leven zoveel leuker is. Als niemand je lief heeft of je zelf geen liefde hebt voor iets of iemand is het leven maar saai en pessimistisch denk ik.

Mens en zingeving: lied 'I won't give up'

De tekst van dit lied sluit perfect aan bij mijn visie over de zin van het leven. Ik ben een optimist en probeer altijd alles positief te bekijken. Er zijn soms mindere dagen of dagen waar het allemaal lijkt mis te lopen. Maar dat is normaal, niemand zijn leven is perfect. Dan probeer ik er even niet aan te denken en mijn gedachten te verzetten door naar muziek te luisteren of naar een film te kijken.

De zin ‘Ik zal niet opgeven.’ is heel belangrijk in ons leven. Ik wil nu mijn diploma behalen en ik weet dat ik het soms eens lastig zal hebben tijdens de opleiding. Toch ben ik vastberaden om er voor te gaan en niet op te geven. Het kan soms mislopen maar uit elke situatie leer je wel iets. Je wordt er alleen maar sterker door.

Toen ik vorig jaar een half jaar in Turkije heb gewerkt en gewoond heb ik heel veel tegen mezelf gezegd dat ik niet mocht opgeven. Als ik begin met iets wil ik dit altijd tot een goed einde brengen en bewijzen aan de mensen in mijn omgeving dat ik het kan. Als ik iets echt wil, dan kan ik mijn doel bereiken. En als ik dan heel wat hoogtes en laagtes heb gekend gedurende die periode ben ik dan extra trots op mezelf dat ik het heb volgehouden tot het einde.

Link naar youtube om het lied te beluisteren: Jason Mraz - I won't give up

Hieronder vind je de vertaalde tekst terug (bron: www.songteksten.net):

Als ik in jouw ogen kijk, is het alsof ik naar de nachtelijke hemel kijk
Of een prachtige zonsopgang, er zit zoveel dat ze bevatten
En net als de oude sterren, ik zie dat je zover bent gekomen
Om te zijn waar je nu bent.
Hoe oud is je ziel?

Ik zal ons niet opgeven, zelfs niet als de lucht ruw wordt.
Ik geef je al mijn liefde en ik kijk nog steeds omhoog.
En als je je ruimte nodig hebt, om wat te navigeren.
Ik zal hier geduldig op je wachten, om te zien wat je vindt.

Want zelfs de sterren branden.
Sommige vallen zelfs op aarde.
We hebben nog veel te leren.
God weet dat we het waard zijn
Nee, ik zal niet opgeven!

Ik wil niet iemand zijn, die zo snel wegloopt.
Ik ben hier om te blijven en om het verschil te maken, dat ik kan maken
Onze verschillen doen heel veel om ons te leren
Hoe je onze gereedschappen en gaven moet gebruiken, ja er staat veel op het spel.
En op het einde, ben je nog steeds mijn vriend en we hadden tenminste de intentie
Voor ons om te werken, we zijn niet gebroken, we zijn niet verbrand.
We moesten leren hoe te buigen zonder dat de wereld instort.
Ik moest leren wat ik heb en niet wat ik niet ben en wie ik ben.

Ik zal ons niet opgeven, zelfs niet als de lucht ruw wordt.
Ik geef je al mijn liefde en ik kijk nog steeds omhoog.
Kijk nog steeds omhoog.

Ik zal ons niet opgeven, God weet dat ik hard ben, Hij weet het
We hebben veel te leren, God weet dat we het waard zijn.

Ik zal ons niet opgeven, zelfs niet als de lucht ruw wordt.
Ik geef je al mijn liefde en ik kijk nog steeds omhoog.

Mens en zingeving: lied 'Someday (I will understand)'

De boodschap achter dit lied vind ik heel mooi. Ook al heb je veel fouten gemaakt in je leven en heb je dingen gedaan waar je niet trots op bent, je moet positief blijven. Je hebt misschien al veel meegemaakt, maar toch blijf je hopen dat alles goed komt. Je ziet de toekomst rooskleurig in. Je vindt troost in de gedachte dat het allemaal goed komt. Als je dan eindelijk op een punt komt in je leven waar je nieuw leven schenkt zoals in de clip, dan denk je niet meer aan het verleden. Alle dingen die je hebt gedaan in je verleden zie je dan als oppervlakkig, vaag.

Hetzelfde gevoel kan je ook hebben als er bijvoorbeeld plots een familielid waar je ruzie mee hebt op sterven ligt. Dan denk je niet meer aan het verleden en de reden van jullie ruzie. Dan wil je gewoon bij die persoon zijn.

Sinds mijn papa is gestorven ben ik ook helemaal veranderd. Ik ben nu enorm positief ingesteld en ik geloof dat alles gebeurt voor een reden. Ook al gaan de dingen niet zoals je wil dat ze gaan, het komt altijd goed.

Link naar youtube om het lied te beluisteren:
Britney Spears - Someday (I will understand)

Nederlandstalige tekst van het lied (bron: www.songteksten.net)

Niets lijkt te zijn
Zoals het vroeger was
Alles lijkt oppervlakkig
God geef me de waarheid
In mij
En zeg me dat iemand waakt
Over mij
En dat alles waar ik voor bid is dat

Op een dag ik het zal begrijpen
God's hele plan
En wat Hij met me gedaan heeft
Oh maar misschien zal ik op een dag adem halen
En zal het eindelijk zien
Ik zal het allemaal zien in mijn baby

Ren niet te snel liefje
Waarom stop je niet?
Stop gewoon en luister naar je tranen
Ze zijn alles wat je hebt
Het is in je
Je ziet dat iemand waakt
Over jou
En dat alles waar ik voor bid is dat

Je het op een dag zult begrijpen
God's hele plan
En wat Hij met je gedaan heeft
Oh maar misschien zul je op een dag adem halen
En zul je het eindelijk zien
Je zult het allemaal zien in je baby
Je zult het allemaal zien in je baby

Geen moment zal meer waar zijn
Dan het moment dat ik je aankijk
Het is in jou
Je ziet dat iemand waakt
Over jou
En dat alles waar ik voor bid is dat

Je het op een dag zult begrijpen
God's hele plan
En wat Hij met je gedaan heeft
Oh maar misschien zul je op een dag adem halen
En zul je het eindelijk zien
Je zult het allemaal zien in je baby